Wydaje mi się, że autorka wsadziła kij w mrowisko, bo tu nie chodzi tylko o to, że niania to taki nie pracownik ale i nie członek rodziny i ustanowienie relacji w takim trójkącie przebiega różnie i nie jest proste. Nie chodzi o to też, że Louise miała w głowie zafiksowany obraz, do którego dążyła no i że była jaka była. Nie skupiałabym się też zbytnio na tych odrzuceniach, barku akceptacji i samotności, bo to też wszystkiego nie tłumaczy. Ani na ambicjach zawodowych, na gonitwie i braku czasu… bo Myriam i Paul nie kolekcjonowali butów od Loubutina czy jachtów, ich zwyczajnie kręciła praca, która wykonywali. Tak w zasadzie tu chodzi o to wszystko zebrane do kupy.