jesteśmy na wczasach „w syberyjskich lasach”

Jeszcze sobie niczego nie obiecuję i na nic się nie nastawiam. Tytuł brzmi pięknie i choć budzi mnóstwo skojarzeń, staram się nie wybiegać zmysłami na te wszystkie ścieżki, nad którymi snuje się mgła wolności. Wolności! Przyznam, że kiepska jestem w dotrzymywaniu obietnic, więc wystarczy pstryk, przekręcam klucz i z głowy wylatują we wszystkie strony liczne moje nadzieje i oczekiwania, zupełnie jak kolorowe piłeczki z reklamy Sony. Tak się składa, że całkiem dobrze pamiętam „Into the Wild” i mimo, iż nie jest to mój ulubiony film, często wracam do niego myślami, bo on nadal definiuje moje pojęcie granic, wolności i niezależności. Kłócę się z nim i godzę, ale czuję jakiś ruch. I nie jest on bezsensowny ani nieokreślony. (No nie wiem, czy to nie jest mój ulubiony film…)  Bliższa sercu jest mi jednak wyprawa jednego z moich przyjaciół na Syberię, bo slajdy z niej oglądałam wielokrotnie, niektóre z nich wciąż mam w swojej głowie, mimo, że ostatni raz dane mi było je widzieć ponad 10 lat temu. Piłeczek nie da się już zatrzymać, otwieram więc książkę. Czas zapełnić przygotowane szuflady.

Obiecałem sobie, że przed czterdziestką zaszyję się w leśnej pustelni. Och, ja też! Ja też miałam zawsze takie listy, jak to się teraz mówi; must have, must do, must read. Pieczołowicie kaligrafowałam wszystko w najpiękniejszych szarych zeszytach, jakie udało mi się wówczas znaleźć, w trzy linie, a jak podrosłam to nawet w tych bez linii. (Dziś pewnie byłby to zeszyt z Hello Kitty, choć pewna nie jestem, autor ma komputer, no ale on jest po trzydziestce). Potem jeszcze bardziej pieczołowicie wyrywałam kartki i przepisywałam, poprawiałam, bo jakoś tak często zmieniam zdanie. Rosłam. Brak mi też konsekwencji no i jedyne must jakie mi przyświeca, to must be (samo albo + happy, myself, co, kto tam woli).

Kilka oddechów, bo ja się zawsze nazbyt szybko ekscytuję i czytam dalej: Istnieje z piętnaście gatunków sosów marki Heinz. W irkuckim markecie są wszystkie i nie wiem, co wybrać. Ja wzięłabym pewnie wszystkie, ale ja jestem prosta kobieta ze wsi Warszawa, a tu autor, Paryżanin, przecież ma dylemat na miarę Szekspira! Buy or not to buy? (Heinz!) Potem pan dociera do chatki, przemeblowuje ją wedle uznania i raczy nas listą produktów, które zabrał. Najważniejsze są książki i wódka (jednak nie sosy). Jakże by mogło być inaczej. Każdy porządny literat ma reprezentatywną półkę książek  (no takie grand cru, albo lepiej, premier grand cru, w końcu obcujemy tu z kulturą francuską. Tak, francuską, nie rosyjską!), a bez wódki to wiadomo, nie ma co siadać do kartki. Na liście z nadzieją wielką wypatrywałam Jerofiejewa, ale to by było już chlanie, a nam chodzi przecież o dystyngowane i eleganckie picie, z którego wyłonią się rzadkie perły zdań, nie koniecznie prawdziwych, ale jakże uroczych. Nawet w lesie trzeba zachować klasę. Poza tym nie możemy pozwolić sobie na obnażenie swojej twarzy, to przecież byłby skandal (nagi człowiek w pustym lesie!), na dodatek prawdziwy! A my chcemy podniosłej tragedii greckiej.  Mężczyzn grających kobiety! Kostiumy ponad wszystko! Makijaż nawet na drogę po bułki!

Z wypiekami chłonę więc to sześciomiesięczne przedstawienie, dzień po dniu (ach, jakże płodny jest Monsieur Tesson, co dzień ma tyle ciekawych rzeczy do powiedzenia, czasem na więcej niż stronę! Chapeau bas!), i zastanawiam się, jakim cudem, obok tej całej kreacji, odnajduje jeszcze w sobie wenę na śniegowe haiku?

Kropki śladów na śniegu:
Śnieg kroków na białej tkaninie

Śniegowe, więc z niby pozoru nietrwałe, ale zgodzicie się ze mną, że głębokie, jak lody na jeziorach Syberii? Z biegiem kartek trochę blednę, nie mniej w głąb (czy pustka ma głębię?) unosi mnie natchniony i podniosły styl, który jakże elegancko przykrywa i zagłusza ten szorstki, dziki i prawdziwy krajobraz natury. Sam „Mistrz” Coelho mógłby pozazdrościć: Dziewiąta wieczór, patrzę w okno. Nieśmiały księżyc szuka bratniej duszy, ale niebo jest puste albo: Deptać śnieg, to nie móc znieść dziewiczości świata.

Uwierzcie mi, z wielkim trudem powstrzymuję się, by nie zdradzić Wam więcej i tym samym pozbawić Was tych niezwykłych bon motów i uduchowionych emocji, które niesie lektura, a których miałam zaszczyt doświadczać.

Wyborna uczta, choć przyznam, że taki prosty człowiek, jak ja, czasem miałby ochotę zajrzeć pod stół, jakieś resztki z talerza znaleźć (może komuś zwykły ziemniak na podłogę spadł?), jakąś drzazgę w palec sobie wbić, kompot rozlać, ale przecież nie wypada tak pod te jedwabie gały pchać. I dekoracji demolować nie przystoi.

Więc stoję zdezorientowana przed tym wymuskanym dziełem, niegodna go kontemplować.

Bo to jest, Proszę Państwa, Syberyjski las à la française. Ę Ą Pierdą. No niestety, tak po prostu.

Recenzja ukazała się na portalu lubimyczytac.pl