Komiksy

Czas chyba na dłuższy wpis w temacie.

Zawsze powtarzałam, że komiks nie jest dla mnie, bo obraz mnie rozprasza i narzuca niejako interpretację/wyobrażenie o tekście. No tak się składa, że najbardziej lubię to, co niedopowiedziane, co nieuchwytne, co wymyka się kształtom czy cielesności, co wymaga opatrzenia partykułą wątpiącą „może”. Wydawało mi się, że komiks to wyklucza. Czego nie ujmą słowa to się dorysuje…

Ergo komiks nie może ruszyć, boleć, wywołać emocji, bo moje emocje powstają z tych szczelin właśnie, w które uparcie zaglądam wciąż bojąc się, co z nich wybuchnie albo czy aby w nie nie wpadnę (zdarza Wam się? Mnie tak). No jednym słowem komiks wydał mi się zbyt dosłowny, zbyt ciasny, zbyt duszny.

Oszczędzę tych wszystkich łączników i dróg, które wyprostowały moje fałszywe pojęcie o komiksie. Po raz kolejny przekonałam się jak bardzo można zakleszczyć się w swoich poglądach, co samo w sobie nie musi być wcale złe ale jak ktoś deklaruje, że ciekawi go nowe …

I jak to u mnie, zaczęło się nieśmiało od „Codziennej walki” …

A nie, przepraszam, wiele lat temu jeszcze był Shaun Tan – „Przybysz”. To musiało być dawno, bo pamiętam, że ślęczeliśmy nad nim z synem (nie umiał jeszcze czytać, co tu jest jak znalazł) oglądając i rozmawiając i na jednej z pierwszych stron złamał nam się głos. On dyskretnie wycierał oczka ja szybko mrugałam…

Ten „Przybysz” to jakoś z internetów do mnie trafił, gdzieś poczytałam, ktoś się rozpłynął, kupiłam z ciekawości.

Niedługo potem miałam na celowniku „Codzienną walkę” ale wciąż odkładałam zakup (kilka lat). Aż pewnego dnia coś mnie tchnęło i okazało się, że książka nie jest już tak  dostępna i jak zaraz nie kliknę, to może być słabo. Kliknęłam. Nawet nie ukrywałam zaskoczenia po lekturze. To było tak inne od tego, co sobie wyobrażałam, tak zaskakujące, tak pełne przestrzeni do myśli dyskusji i pytań, że zapragnęłam więcej. Pojawiły się więc „Pogrzeby Łucji” (płakałam), fantastyczny „Fun home”, „Blankets” (jakże empatyczny, wzruszający i prywatny!), „Persepolis” i inne, wystarczająco, żeby zatknąć flagę i powiedzieć: tu zamieszkam i odkrywam nowy ląd. Wiem, że tam są ludzie i wcale mi to nie przeszkadza, wręcz przeciwnie, zamierzam ich ciągać za rękaw i prosić o kolejne rekomendacje.

Kolejnym krokiem w odkrywaniu horyzontów będzie fantastyka i SF ale do tego jeszcze muszę dojrzeć, miałam kilka podejść i nie były to porażki ale zdecydowanie nie kliknęło. Ale cieszy mnie to, tak dobrze jest wiedzieć, że wokół mnie krążą jeszcze inne planety do odkrycia.